Stilleven

Net als de stillevens uit de Vlaams-Nederlandse schilderkunst uit de zeventiende eeuw is  de stofuitdrukking, de weergave van het oppervlak van een voorwerp heel belangrijk. Ik bouw mijn stillevens op met bloemen en fruit en groente. Daarbij gaat er na afloop niets verloren. We ‘eten stilleven’ is inmiddels een vaak gehoorde uitdrukking in mijn gezin. In de nabewerking wordt er daarnaast nog in de computer ‘geschilderd’ zoals bij de oude meesters. De kringloopwinkel is mijn favoriete winkel of ik struin bij mijn ouders door alle kasten, schuren en zolder. Telkens kom ik dan weer op de volgende gedachte:

Een stilleven is eigenlijk helemaal niet zo stil. Een stilleven vertelt een heel verhaal over het leven en is daardoor eigenlijk heel levendig. Het maakt mij heel nieuwsgierig. Wie hebben de voorwerpen gebruikt. Leven ze nog? Of zijn de voorwerpen echt heel erg oud. Wat is er allemaal mee gebeurd, wat voor verhaal vertellen ze ons. Bij elkaar gezet staan ze misschien wel heel stil maar worden des te levendiger omdat de combinatie misschien wel heel vreemd of juist heel bijzonder wordt. Soms komen ze uit dezelfde tijd, maar soms zitten er ook vele jaren tussen. Ik  ga op zoek naar vorm, kleur, materiaal en compositie. Soms weet ik uit de verhalen dat de voorwerpen vroeger ook bij elkaar stonden maar meestal weet ik niet welke weg zo’n voorwerp heeft bewandeld. Wat vertellen de gebruikerssporen, de krassen en de deuken. Waar stond die kan, bord of vaas? Allemaal stille getuigen van een waarschijnlijk bewogen leven met een levendig verhaal. Een stilleven is behoorlijk levend.